No subscription or hidden extras
Read through the most famous quotes by topic #otis
The mystic chords of memory, stretching from every battle-field, and patriot grave, to every living heart and hearth-stone, all over this broad land, will yet swell the chorus of the Union, when again touched, as surely they will be, by the better angels of our nature. --as quoted in THE RIVER OF WINGED DREAMS ↗
If we really saw war, what war does to young minds and bodies, it would be impossible to embrace the myth of war. If we had to stand over the mangled corpses of schoolchildren killed in Afghanistan and listen to the wails of their parents, we would not be able to repeat clichés we use to justify war. This is why war is carefully sanitized. This is why we are given war's perverse and dark thrill but are spared from seeing war's consequences. The mythic visions of war keep it heroic and entertaining… The wounded, the crippled, and the dead are, in this great charade, swiftly carted offstage. They are war's refuse. We do not see them. We do not hear them. They are doomed, like wandering spirits, to float around the edges of our consciousness, ignored, even reviled. The message they tell is too painful for us to hear. We prefer to celebrate ourselves and our nation by imbibing the myths of glory, honor, patriotism, and heroism, words that in combat become empty and meaningless. ↗
#media #patriotism #truth #war #death
My Testament translated by Michael Mikos I have lived with you, suffered and shed tears with you. No noble person have I ever passed aside. Today I leave you, ghosts in shadows to pursue, And if happiness were here – in sorrow I stride. I have not left behind me a single offspring Either to play my lute or to carry my name ; My name has passed away like a flash of lightning, And will last for generations like an empty strain. But you that have known me, pass to all in legend That I wore out my youth for the land of my fathers ; When the ship struggled – I stood at the mast to the end, And when she was sinking – I too drowned in deep waters... Yet some day, pondering about the destined lot Of my poor homeland, any noble man will consent That my spirit’s cloak was not by begging begot, But as my ancestors’ glories shines resplendent. Let my faithful friends at night gather together And burn up my poor heart in die leaves of aloe, Return it to die one who gave it to me later : So the world pays mothers – giving them ashes to stow... Let my friends sit down, each one holding a goblet, And drown in wine my burial – and their own despair... If I am a spirit, I’ll appear to them yet, If God frees me from torment, I will not come there... But I beg you – let the living not lose hope ever And bear the torch of learning before their compatriots ; And when called, go to their death one after another, Like the stones tossed by the Lord onto the ramparts... As for me – I am leaving a small group of friends, Those who were able to love my haughty spirit ; One can see I have fulfilled God’s hard assignments And assented to have here – an unwept casket... Who else would go on without the world’s accolades, Such indifference to the world as I display ? To be the helmsman of a boat that’s filled with shades, And fly off as quietly as the shade flies away ? And yet I leave behind me this fateful power, Useless while I live... it just graces my temples ; But when I die, it will, unseen, press you ever, Till it remakes you, bread eaters – into angels. Testament mój Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami, Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny, Dziś was rzucam i dalej idę w cień - z duchami - A jak gdyby tu szczęście było - idę smętny. Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica Ani dla mojej lutni, ani dla imienia: - Imię moje tak przeszło jak błyskawica I będzie jak dźwięk pusty trwać przez pokolenia. Lecz wy coście mnie znali, w podaniach przekażcie, Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode; A póki okręt walczył siedziałem na maszcie, A gdy tonął - z okrętem poszedłem pod wodę... Ale kiedyś - o smętnych losach zadumany Mojej biednej ojczyzny - przyzna kto szlachetny, Że płaszcz na moim duchu był nie wyżebrany, Lecz świetnościami dawnych moich przodków świetny. Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą I biedne serce moje spalą w aloesie, I tej, która mi dała to serce, oddadzą - Tak się matkom wypłaca świat, gdy proch odniesie... Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze I zapiją mój pogrzeb - oraz własną biedę: Jeżeli będę duchem, to się im pokażę, Jeśli Bóg [mię] uwolni od męki - nie przyjdę... Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei I przed narodem niosą oświaty kaganiec; A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei, Jak kamienie przez Boga rzucone na szaniec!... Co do mnie - ja zostawiam maleńką tu drużbę Tych, co mogli pokochać serce moje dumne; Znać, że srogą spełniłem, twardą bożą służbę I zgodziłem się tu mieć - niepłakaną trumnę. Kto drugi bez świata oklasków się zgodzi Iść... taką obojętność, jak ja, mieć dla świata? Być sternikiem duchami niepełnej łodzi, I tak cicho odlecieć, jak duch, gdy odlata? Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna, Co mi żywemu na nic... tylko czoło zdobi: Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna, Aż was, zjadacze chleba - w aniołów przerobi. ↗
The problem is hedonism. The problem is the preening vanity and selfishness of 'coming out,' of parading private inclinations, of a kind that repel normal people, as if those inclinations were, all by themselves, marks of authenticity and virtue, of suffering and oppression. ↗
